Trammelant met Knarsetand

Misschien dat ik door mijn aandeel in de consumptie van de 500 gratis Jack&Coke niet helemaal onpartijdig meer ben, maar de opening van het vernieuwde poppodium en de fabriek van de W2 is goed gevierd. De drankjes blijken het best bewaarde geheim van de avond, want Jack en ik hoeven pas rond half twaalf afscheid van elkaar te nemen. Kleine noot: de opening begon om 19.15. Als laatste act mixt dj Twanz plaatjes. Vanavond wordt een drieluik zoals Jeroen Bosch zich dat niet voor had kunnen stellen.

Voor het nog iets te nuchtere publiek lijkt de openingsact Sven Hammond Soul het aan het begin moeilijk te hebben. De vijfkoppige band heeft enkele malen eerder in de W2 gestaan en is dus bekend hier. Toch gaat de interactie met de zaal niet in een keer goed, de zanger moet er hard aan trekken om het publiek mee te krijgen. Zodra de verbinding eenmaal tot stand is gekomen is het feest er ook echt.

Door de avond heen is te zien dat de W2 (of het feit dat de optredens gratis waren) veel publiek trekt, veel verschillend publiek. Er lopen krakers rond, mannen in pak en muzikanten die zelf komen kijken. Voor het podium staat lange tijd een soort pin-up meisje te dansen. Ze heeft een korte pony en golvend haar, draagt veel kant en een korset. Allemaal zwart, maar ze ziet er nog steeds lief uit. Achter in de zaal staat een man met een hanekam en kistjes te praten met een man in nette schoenen en een donkerblauw pak.

Hoofdact Knarsetand krijgt zowel de zaal als het podium goed vol, ze zijn zelf met tien man dus dat scheelt. Zingend over Babylon beweegt zangeres Miou zich sierlijk van de ene kant van het podium naar het andere. Net een gereïncarneerde Cleopatra. Hoewel ze met haar lange dreads van het ene op andere moment kan veranderen in een Medusa wanneer er een heftiger nummer gespeeld wordt.

Het publiek is een beetje nukkig deze avond, een geluk bij een ongeluk want zojuist is collectief een nieuwe term uitgevonden: crowd lifting. Een fenomeen waarbij een persoon net als bij crowd surfen de hele zaal door gaat, maar steeds op dezelfde handen gedragen wordt omdat de rest van het publiek weigert hem aan te pakken. Gelukkig gaat de sitdown een stuk beter. Wanneer je letterlijk met je neus op de feiten gedrukt wordt en op okselhoogte kunt constateren dat het zo naar mens ruikt overal. Daarna mocht ook de pit niet ontbreken.

Maar goed, terug naar het optreden. Wat gaat het er lekker aan toe, veel nummers hebben een duidelijke ska invloed, reggae komt ook veel terug. De combinatie met andere muziekstijlen maakt dat elk nummer een eigen karakter heeft maar dat het optreden duidelijk een geheel is, alle songs lopen in elkaar over. Ken je dat, als een artiest echt goed is, en je gewoon een beetje verliefd wordt als ze bezig zijn met muziek maken? Het is op z’n minst auditief flirten.

Kortom, een interessante, gevarieerde avond, maar uiteindelijk heb ik me nog nooit zo smerig gevoeld. Niet om het zweet, niet om het rondvliegend bier, maar omdat ik aantekeningen sta te maken tijdens een optreden waarbij iedereen op het podium zich uit de naad aan het werken is. Ach ja, je moet er iets voor over hebben hé.

This slideshow requires JavaScript.